Geert Bors en Berna van der Linden bespreken het bejubelde schrijfdebuut Lampje van Annet Schaap. Een boek met een imperfecte heldin en een glansrol voor storm en zee. ‘Annet Schaap heeft het boek geschreven als een ode aan het je-verliezen-in-een-boek. Dat alleen al geeft veel leesplezier.’ Voor wie nog een rijk boek zoekt voor in de klas - en volgens recensent Berna kan Lampje al (voor)gelezen worden in groep 3-4-5: ‘Ik denk eigenlijk niet zo in leeftijden. Ik heb met mijn groepen altijd over de “leeftijdsgrens” heen gelezen. Spannend is minder eng als je een boek met elkaar beleeft.’

Hoe het verhaal begint
Lampje is het verhaal van een meisje dat opgroeit met haar vader in een vuurtoren, op een landtong vlakbij een stadje. Dat klinkt idyllischer dan het is voor Emilia (Lampjes echte naam): haar moeder is overleden, haar vader drinkt en laat hun leven verslonzen. Hoewel hij om zijn dochter geeft, heeft zijn verdriet hem stuurs en onbehouwen gemaakt. ‘Lampje, een licht ben je niet’, kan hij meewarig tegen zijn dochter zeggen. Omdat vader maar één been heeft, is het Lampjes taak geworden om iedere avond de toren in te klimmen en met een lucifer het vuurtorenlicht te ontsteken. 

Lampje wordt uit huis geplaatst en ondergebracht in ‘het zwarte huis’, een groot landhuis hoog op een klif en omgeven door een verwaarloosde, overwoekerde tuin. Het huis behoort toe aan een admiraal, die vaak op zee is. Ze wordt zonder veel aandacht geïnstrueerd door het personeel, dat zo gesloten als een oester is. En dan bevindt zich in de al net zo gesloten torenkamer van het huis ook nog een ‘monster’, waar ze onder geen beding bij in de buurt mag komen…

Lees verder. ( En koop dat boek!)